Squash is familie

Afgelopen weekend was ik in Rotterdam bij de Dutch Open Squash Masters. Het was lang geleden dat ik een toernooi had bezocht en ik wilde eens de sfeer proeven.

Ik was nog maar amper de club binnen of er werd mij gevraagd waarom ik zelf niet mee doe. Ik heb een tijd lang dames squash gepromoot en dames gesmeekt om mee te doen aan toernooien en nu haak ik zelf af… Dat kan natuurlijk niet. Maar dat niet alleen. Met een latte macchiato in de hand liep ik langs de banen en hoorde mijn naam. “Claudia! So good to see you!”.

Ook mijn squashcontacten zijn internationaal. Ik zou zo met mijn rackets naar Texas kunnen vliegen om een balletje te slaan. Ik vertelde dat onze squashclub is verkocht en dat daar alles is veranderd. Geen squashbanen meer rondom een gezellige bar. Maar een muur dwars door de club om de squashbanen zo afgezonderd mogelijk te maken. Geen mens te bekennen. Alles computergestuurd en met QR codes. Geen bal aan als je het mij vraagt. Ik mag het misschien niet zeggen. Maar, wat squashers willen is gezelligheid en ambiance. Een goede sfeer gecreëerd door squash liefhebbende mensen met een hart voor de sport.

Helemaal kwalijk kan ik het de opvolgers niet nemen. Het is vandaag de dag verdomde lastig om een squashclub rendabel te draaien. Dan moet je het zakelijk bekijken. Dat hebben ze gedaan. De vierkante meters worden nu anders benut en dat is prima. Jammer voor de squashclub want die is er niet meer zoals die er ooit was. Gelukkig heb ik alle herinneringen en foto’s nog. In mijn geheugen is alles nog bij het oude en kan ik door het pand wandelen alsof er niks is verbouwd. Misschien heb ik moeite met loslaten en wil ik juist vasthouden aan de mooie tijden. Toen geluk nog gewoon was. Toen gezelligheid nog vanzelfsprekend was.

Die toernooien waren ook altijd gezellig. Ik was geen professional die na de wedstrijd direct vertrekt. Ik bleef hangen en genoot van alle mensen om me heen. Ik vind het heerlijk om goed squash te kijken. Om daarbij een drankje te drinken en eventueel een hapje te eten. Dat is de manier waarop ik het leuk vind om te squashen. Zo zouden toernooien moeten zijn. Druk bezet, voor jong en oud en alle niveaus. Topsquash hoort er ook bij want dat is mooi om te zien. Dan doe ik ook wel mee!

Squash is voor mij ook familie. Een veilige omgeving met liefdevolle mensen. Altijd vriendelijk begroet worden op een enkeling na die domweg vraagt wat ik hier nou weer doe. De meeste mensen zijn als familie. Vertrouwd, gezellig en aanmoedigend. Mij proberen te motiveren door te zeggen dat het eeuwig zonde zou zijn als ik definitief zou stoppen. Want ik was ‘such a good player’. Dat streelt me inderdaad. Dat is lief en vertederend. Waarvoor dank, lieve mensen!

X